Ataların bir sözü var,
"Hamını bəzər, özü lüt gəzər". Bəhs edəcəyimiz şəxs tam bu sözü özündə
ehtiva edir.
Söhbət rusdilli mediada çalışan Vəfa Fərəcovadan gedir. İllərdir ki, mediada
olan həmkarımız bir çox ailələrin sosial problemini işıqlandıran, onlara kömək
edən həmkarımızdır. Amma onun öz yaşayış şəraitini görəndə dəhşətə gəlməmək
mümkün deyil.
Əslində, onun yaşadığı şəraitdən söhbət əsnasında xəbər tutduq. Çox böyük
xahişlərdən sonra yaşadığı evlə bizi tanış etdi. Vəfa Fərəcova, 1996-cı ildən bəri
Nizami rayonu, İsmayil Məmmədov küçəsi, ev 148 ünvanda yerləşən 4 saylı Bakı
Peşə Liseyinə aid binanın zirzəmisində anası ilə birgə yaşayır.
17 yaşı olanda Zəngilan işğal edildiyi üçün məcbur köçkün həyatına başlayan Vəfa,
zirzəmidə, divarları nəm, havasız, siçovullarla dolu otaqda yaşayır. Düşünün
ki, otağa işıq belə, düşmür. Evə girən siçovullardan qurtulmaq üçün qapıda
pişik də saxlayırlar ki, bəlkə faydası olar. Ailə üzvləri yuyunmaq üçün ödənişli
hamama gedirlər. Tualet belə, evdən uzaqda və sadəcə 1 ədəddir.
Bakı Dövlət Universitetinin Filologiya Fakültəsini bitirən Vəfa, bu günə qədər
ölkənin aparıcı media orqanlarında, qəzetlərində işləyib. Hazırda isə tanınmış
saytlardan birində çalışır. Amma maddi durumu onun bu vəziyyətdən xilas
olmasına kömək etmir.
Açığını deyim ki, otağa daxil olanda dərhal bayıra çıxmaq istədim. Çünki nəfəs
almaq çox çətin idi. Otağın havası ağır, nəm divarların qoxusu da bir yandan...
V.Fərəcova deyir ki, 21 ildir, bu durumda
yaşamağa çalışırlar:"Əslində
belə şəraitdə yaşamaq yox, ancaq yaşamağa cəhd etmək olar. Anam hər gün səhər
saat 6-nın yarısında yuxudan durub, dərs demək üçün Mehdiabada gedir. Bu şəraitdə
yaşayan müəllimə hər gün vaxtında dərsində olur. Mən özüm jurnalist maaşı ilə nə
edə bilərəm ki? Ev şəraitimi bilməyən tanışlarım var. Üstüm-başım təmiz olduğu
üçün bəlkə də ağıllarına belə, gəlməz ki, mən belə bir zirzəmidə yaşayıram. Nə
etmək olar? Bu şəraitdə yaşayıram. Bu günə qədər çalışırdım, bunu çoxları bilməsin.
Amma nə qədər gizlətmək olar ki?
Dəfələrlə aidiyyəti qurumlara müraciətlər göndərmişəm. Faydası yoxdur. Bir dəfə
Qaçqınların və Məcburi Köçkünlərin İşləri üzrə Dövlət Komitəsinə müraciət eləmişdim.
2013-cü ildə gəldilər, baxdılar. Soyuducumuzu açdılar. Dedilər ki, burada az ərzaq
var. Üstəlik belə yerdə adam yaşaya bilməz. Dedim ki, biz 96-cı ildən burada
yaşayırıq. Hələ əvvəl qardaşım da, bacım da bizimlə yaşayırdı. Soyuducuda da az
ərzağımız olur. Çünki xarabdır. İstifadə etdiyimiz qədər alırıq. Söhbət orada
da qaldı. Daha gələn-gedən olmadı. Bəzən məktublarıma, "Sıra ilə, plan üzrə
köçürmə işi gedir. Sıra sizə də gələcək" deyirlər. Amma o sıra nəsə gəlib
biz çatmır ki, çatmır.
Hərdən mənə gülürlər. Deyirlər ki, "Sən necə jurnalistsən ki, camaatın dərdini,
problemini qurumlara çatdırırsan, işıqlandırırsan, amma özün zirzəmidə
yaşayırsan". Mən də deyirəm ki, mən özümə kömək edə bilmirəm, əlimdən gəlmir.
Bu barədə bacarığım yoxdur".
Belə şəraitdə yaşamaq təbii ki, xəstəliklərin
yaranmasına səbəb olur. Nəm divarlar hər bir xəstəliyi yarada bilir:"Həkimə getməyə qorxuram. Bilirəm
ki, "N" qədər xəstəliyim çıxacaq. Telefonu masaya qoyuram, 5 dəqiqə
sonra üstünə toz yığılır. Düşünün ki, bu, bizim nəfəsimizə gedir. Divarlar nəmdir.
Əvvəllər yerdə yatırdıq. Gördük ki, siçovullar artıq bizə hücum çəkirlər, yataq
aldıq. Onun da altını kif bağlayıb. Ayaqqabılarım evdə çürüyür. Otağın içindən
gərginliyi yüksək olan elektrik naqili keçir. Yəni hər formada ölümlə üz-üzəyik".
Məhəmməd Türkmən, musavat.com
Ulu Yol Xəbər portalı » Problem » Zirzəmidə yaşayan Azərbaycan jurnalisti: "Mən özümə kömək edə bilmirəm" - REPORTAJ
Xəbər lentİ
Yazarlar
Müstəmləkə cinayətlərinə rəğmən müstəqillik əzmini itirməyən Əlcəzair - TƏHLİL
/
1-11-2022, 21:12
/